Daar waar uithangt

Iedereen in Kethel kende Giel: alpinopet, klompen op zijn fiets in Kethel.

Giel is opgegroeid in Kethel, niet op de boerderij, maar tegenover onze dorpsboerderij. Zijn vader en moeder zijn vanuit Sliedrecht naar Kethel verhuisd.  Giel was als kleine jongen altijd op onze boerderij te vinden, hij hielp met hooien, mesten, melken en de beesten voeren. Al vroeg moest Giel gaan werken om, mede voor het grote gezin waar hij uit kwam, een boterham op de plank te verdienen. Hij ging werken in de bouw en wordt tenslotte heibaas. In de jaren zestig begint het dorp Kethel toch weer bij Giel te trekken. Inmiddels heeft Giel een gezin en woont eerst in Schiedam en kan dan een huis in Tuindorp huren. Hier heeft hij tot aan zijn dood gewoond.

Zodra Giel weer in Kethel woonde heeft hij ieder vrij uurtje op en rond de boerderij doorgebracht waar hij allerlei hand- en spandiensten verrichte. In 1982 overleed mijn vader plotseling en de, inmiddels flink uitgedunde, boerderij moest nog wel de nodige verzorging hebben, de varkens gevoerd, de koeien gemolken en alle voorkomende boerenwerkzaamheden werden gedaan door Giel.

Tot aan zijn dood op 81 jarige leeftijd was Giel op het land rond Kethel te vinden bij zijn schapen, kippen en een koe. Iedere oude of nieuwe bewoner van Kethel kende Giel.

Een koe wordt verlost van het kalf door middel van een keizersnede met hulp van Giel.

De familie in 1916 met Arie op schoot bij moeder

Mijn vader Arie werd geboren in augustus 1915 als 5e kind in een gezin, waar toen al 1 jongen en 3 meisjes waren. Wim de oudste was uiteraard voorbestemd om het boerenbedrijf voort te zetten. Mijn vader Arie vertelde, dat hij als veertienjarige jongen kennismaakte met het slagersvak, hij werkte als slagersjongen bij Slagerij Van Selm in het Noordeinde. Met slagersbakfiets bracht hij in Kethel en omstreken de bestellingen rond.

Als zestienjarige mocht hij in de slagerij-slachterij beginnen als volontair met het uitbenen van het geslachte vee. In de jaren twintig kochten de slagers hun vee nog rechtstreeks bij de boeren. Iedere slager had zijn eigen boer of andersom. Dus het slachtproces begon bij het doden van het stuk vee tot het stukje vlees wat op tafel kwam, dit alles gerealiseerd in de slagerij. Wanneer de slager een prijskoe kon bemachtigen was hij een ‘spekkoper’

Arie vond het schitterend het hele proces mee te maken en hij heeft er in zijn latere boerenleven veel nut en plezier van ondervonden.

Helaas liep het voor Arie slagerscarrière anders in het leven. Toen Arie 18 jaar was, werd zijn vader getroffen door een beroerte en Arie werd teruggeroepen naar de boerderij om de taken van zijn vader over te nemen. Zijn broer Wim was inmiddels een carrière in Amsterdam als vertegenwoordiger begonnen.

De Tweede Wereldoorlog stond voor de deur, vader was inmiddels overleden, Arie is in 1939 met Catrien getrouwd en zij betrokken de boerenwoning. Wim was opgeroepen voor militaire dienst, waar hij vanwege gezondheidsproblemen werd afgekeurd. Zijn baan was verdwenen en Wim is ook op de boerderij gaan werken en zijn hele leven in Kethel gebleven.

Arie heeft zijn hele leven liefdevol gesproken over zijn jongensjaren in de slagerij. Later op de veemarkt is hij een bekwaam keurder van vee geworden en ook nog een paar jaar voorzitter van de Paasveetentoonstelling Rotterdam e.o. geweest.